O catorce de outubro de 1936, no alto
da Caeira, ás sete da mañá, unha sección de gardas de asalto
fusilaba a seis persoas: Joaquín Blanco Vázquez, barbeiro, de 45
anos e Serafín López Otero, ebanista, de 34 anos, os dous veciños
de Caldas de Reis; José Vidal Puga, zapateiro, 45 anos, Manuel
Puente Porto, labrador, 33 anos, José Rico Gaiteiro, peón, 33 anos,
veciños de A Estrada e Dionisio González Pérez, 52 anos, garda
municipal de Pontevedra. Deste último falaremos hoxe nestas páxinas.
Dionisio era natural de Tui, ocupaba o
cargo de subcabo de municipais e xa tiña antecedentes pois fora
detido en outubro de 1934, acusado de coaccionar ás leiteiras e
outras mulleres que viñan con alimentos á cidade e non secundaban a
folga; fora posto en liberdade o primeiro de novembro.
Ao triunfar o golpe militar do 36 foi
detido e instrúese a causa 978/36 na que aparece como acusado. Actúa
de instrutor o comandante Fernández de los Ríos que lle atribúe
os cargos de ter requisado e distribuído armas, capitanear grupos
armados e tratar de deter a dous oficiais do polígono de tiro Janer
de Marín así como de requisar un automóbil militar. O consello de
guerra celebrouse o sete de outubro de 1936 e estivo presidido polo
tenente coronel do rexemento de artillería Durán Salgado. No xuízo
precísanse máis as acusacións e o fiscal considérao axente de
enlace do “alcalde comunista de la capital”, que se distinguía
como extremista; os informes cualifícano como
individuo militante y de acción, revolucionario comunista afiliado también al partido socialista, destacado siempre por su intervención en cuantos actos de tendencia revolucionaria tuvieron lugar en esta capital.
En canto á intención de deter aos oficiais da Marina que, na noite do
19 de xullo, viñan a animar aos militares acuartelados a que deran o golpe, o
intento de Dionisio e o grupo que o acompañaba para detelos foi
frustrado pola saída das tropas da garda do cuartel. Outra acusación
era a de pertencer á “Checa” (utilizamos a nomenclatura dos
golpistas) do goberno civil, que era como cualificaban ao grupo máis
activo que alí actuaba. Ademais era un dos “elementos agitadores
de las masas congregadas en Pontevedra para hacer frente al
Ejército.”
O seu defensor foi o capitán Leonardo
Enríquez que tratou de xustificar ao seu defendido baseándose no
deber que tiña de obedecer as ordes do alcalde, polo que pide a
absolución ou unha suavización da pena. Condénano a morte por un
delito de rebelión militar.
Ás catro da madrugada do día de
execución entraron en capela, foron acompañados polos seus
defensores, os xuíces e dous cregos: o franciscano padre Luis (Luis
Mª Fernández Espinosa) e o carlista, capelán das monxas clarisas
de santa Clara e que, posteriormente, sería capelán do penal de
Figueirido, Marcelino Torres Villar (o coñecido “Miss Clero”).
Dionisio e dous reos máis rexeitaron os auxilios espirituais. Os
cadáveres foron levados ao cemiterio de san Amaro.
Nestas datas nas que todos os representantes municipais pontevedreses acordaron homenaxear aos políticos e
funcionarios municipais represaliados, non está de máis que fagamos
un recordatorio de Dionisio González.
En entradas anteriores xa nos temos referido a outros concelleiros e funcionarios represaliados.
No hay comentarios:
Publicar un comentario