jueves, 31 de diciembre de 2009

A linguaxe do odio (3)

Outra figura política que foi suxeito da xenreira dos sublevados foi o político galego Santiago Casares Quiroga,
el hombre más cínico y perverso que dió a luz el engendro del 14 de abril. ¿Que ha sido de esta hiena céltica, el cruel gobernante de agosto de 1932 y el desalmado presidente del Consejo de ministros... Es seguro que estará en sitio donde no le pase nada y lavándose las manos, porque ese monstruo, hasta por el tipo, servía para Pilatos y para Barrabás en una pieza. (El Progreso, 25-11-36, tomado de El Norte de Castilla).

É moi coñecido o oficio que José María de Arellano, gobernador civil da Coruña, envía o 26 de novembro de 1937 ao presidente da Audiencia Territorial; dito escrito foi publicado nos xornais daqueles días e di o seguinte:
Siendo indigno de figurar en el Registro oficial de nacimientos que se lleva en los Juzgados Municipales, instituído para seres humanos y no para alimañas, el nombre de Santiago Casares Quiroga, someto a su consideración, la procedencia de que se cursen las órdenes oportunas para que el folio oprobioso del Registro Municipal de esta ciudad en que se halle inscripto su nacimiento se haga desaparecer; y en este sentido espero me comunicará V.E. La prestación de ese obligado homenaje a la España Una, Grande y Libre de Franco.
En las Actas del Colegio de Abogados y en cuantos libros figure el nombre repugnante de Casares Quiroga deberá procederse asimismo a borrarlo, en forma que las generaciones futuras no encuentren más vestigio suyo que su ficha antropométrica de foragido (sic).

Non podían actuar directamente contra el pero si o fixeron cos seus bens e coa súa familia, detendo a unha filla, Esther, que permaneceu presa no Hospital Naval do Ferrol (estaba enferma de tuberculose) ata 1938 e logo no cárcere da Coruña e en liberdade vixiada ata o seu exilio a México no 1955.
O inefable Queipo de Llano, que polas noites peroraba na radio dos golpistas, utilizaba unha linguaxe na que mesturaba o machismo máis explícito cun pretendido sentido do humor. Como exemplo algúns parágrafos do emitido o 16-3-37:
En cuanto a Angelita Galarza [ Ángel Galarza, socialista, ministro de gobernación] ya sabemos todos que es un caso patológico de perversión y sadismo. Entre el Canallero [ Largo Caballero, presidente do goberno] y Angelita Galarza no sería fácil la elección, por más que es notorio que cuando una mujer sale mala, es cien veces peor que el hombre malo [...] Yo ya he dicho en otras ocasiones, que aparte de los “snobs” sólo figuran en las filas comunistas los perversos o los pervertidos. Y también los idiotas, como el hijo de Ossorio y Bigardo [Ossorio y Gallardo, ministro na monarquía e embaixador da República] pero la cara de idiota que se gasta el niño [...] José Antonio Aguirre [lehendakari vasco], el chocolatero, individuo tonto...

Esta linguaxe tamén se extende polos xornais. O Diario de Pontevedra (23-1-37) titula: No pierden las mañas. Los marxistas huídos a Francia se dedican a cometer atracos. Ou El Progreso, tamén de Pontevedra, (16-12-36), Las mujeres rojas son peores que los hombres. El Daily Express publica un artículo respecto a la actitud de las mujeres españolas rojas y dice que se muestran tan sanguinarias y ejecutan mayores crueldades que sus propios camaradas.
Neste panorama, é comprensible que cando deteñen a un pobre limpabotas de Bouzas, a nova se redacte do seguinte xeito:...limpiabotas, reclamado como maleante, beodo, vicioso, blasfemo, promovedor de escándalos públicos y pordiosero grosero. (El Pueblo Gallego, 19-12-37).
Pero non pensemos que os organismos oficiais na súa propia documentación están á marxe deste xeito de utilización da linguaxe, nos informes sobre detidos en Pontevedra, elaborados pola Guardia Civil, Comisaría e outros, podemos atopar escritas xoias como as seguintes (poño só as iniciais dos nomes ): Carlos G.S. Es anormal, alcohólico y sifilítico. Otilia M.P. :...informa la Guardia Civil: Que con motivo de ser imbécil no se puede apreciar su ideal. (AIMN. Ferrol)
Nos propios informes internos de Falange, podemos atopar un do Servicio Provincial de Información e Investigación, xa no ano 1945 e que, referido a un antigo oficial da Garda Cívica pontevedresa, afirma : El rumor público lo conceptuaba de invertido sexual.
Esta asociación entre os republicanos -reducidos pola propaganda franquista a “los rojos"- coa inferioridade mental, os comportamentos antisociais e inmorais, a falla de ideais... e a consideración da inferioridade da muller como posuidora dunha mentalidade infantil e animal, capaz dos instintos máis crueis e depravados cando desaparecen os freos impostos pola sociedade, toman carta de natureza “científica” nas teorías do psiquiatra militar Antonio Vallejo Nájera. Este personaxe levou a cabo "investigacións" no campo de prisioneiros de S. Pedro de Cardeña (Burgos) mediante o Gabinete de Investigaciones Psicológicas, dependente da Inspección de Campos de Concentración de Prisioneros, así como con mulleres do cárcere de Málaga. Tamén escribiu libros con títulos tan suxerentes como: Eugenesia de la Hispanidad y regeneración de la raza ou Política racial del nuevo Estado.Foi catedrático de psiquiatría e membro da Real Academia de Medicina.

viernes, 25 de diciembre de 2009

A linguaxe do odio (2) o xeneral Pozas.


Pé de foto:
Pozas -nombre que será insulto, imperdonable en los días futuros- conversa en el frente de Aragón con la chusma internacional, mientras su amo, el apache de la gorra, vigila sus palabras.

O xeneral de cabalería Sebastián Pozas, masón, fora director xeral da Guardia Civil; cando o golpe militar permaneceu fiel á república e contribuíu en gran maneira a manter a parte da mesma na obediencia ao goberno legal. Máis tarde ocupou o cargo de ministro de gobernación. Morreu no exilio mexicano en 1946.
Precisamente a permanencia na lealdade republicana é algo que non lle perdoarán nunca. Será considerado desleal e sometido aos ditados de mandos estranxeiros. No xornal El Pueblo Gallego (16-1-38), atopamos párrafos como:
No hay otro hombre en la Historia del Mundo que merezca, con mayor razón, el estigma de infame; no ha existido militar alguno menos digno del uniforme que vestía. [...] En el balcón y en la plaza hay, junto al que fué general y aún se llama Pozas, un sujeto mal encarado y una dama con rostro de esquina a medianoche...




Pé de foto:

El llamado general Pozas vocifera desde un balcón lo que le dicta el repulsivo tipo de la gorra y la corbata a cuadros, que disfraza su apachismo internacional con atuendo de chulo marxista.

lunes, 14 de diciembre de 2009

A guillotina de Genaro Puga

Un dos primeiros asasinados na capital pola modalidade do “paseo”, foi o industrial Genaro Puga Sánchez, ebanista, propietario dun taller con comercio de venda de mobles na rúa Real de Pontevedra. Tiña 46 anos. Algunha testemuña lémbrao facendo garda no goberno civil un dos días previos ao golpe.
Na Pontevedra de despois do triunfo electoral da Fronte Popular, correuse o rumor de que Puga fabricara unha guillotina e, nas liortas dialécticas entre adversarios políticos, algúns aventuraban como destinatarios da mesma a coñecidos dereitistas. Non tardarían en pasar factura pola real ou suposta guillotina.
As testemuñas apuntan que, neste caso, non foi obra de “cívicos” senón dun grupo de falanxistas moi activo nos primeiros días tras o golpe. Na madrugada do nove de agosto de 1936 apareceu o seu corpo nas lindes entre Bora e Mourente. Uns din que o tiraron ao río Almofrei dende as pontes de Bora; a versión que aparece nos xornais é que apareceu “próximo a un regato que existe en la carretera de Orense, en el límite entre las parroquias de Mourente y Bora” (El Pueblo Gallego, 12-8-36) ou sexa na zona das Eirós.
O cadáver presentaba un tiro na noca con orificio de saída por un ollo. Pero o que máis impresionou ás persoas que viron o cadáver foi que o seu corpo estaba cheo de “pinchazos”, no que se apunta como o resultado da tortura para que dera conta do paradeiro da dita guillotina...
O cinismo dos redactores do xornal falanxista antes citado permítelles rematar a noticia coa seguinte frase: Descanse en paz y reciban sus familiares nuestro pésame.
Un ano despois, a Comisión provincial de incautación de bens manda instruír expediente sobre declaración de responsabilidade civil contra Bibiano Fernández Osorio Tafall, Aurelio Marzoa e Genaro Puga.

domingo, 6 de diciembre de 2009

A linguaxe do odio (1): Azaña


A descualificación dos adversarios é unha constante nas liortas políticas, pero, nos anos do medo, o insulto puro e duro era moeda de uso corrente. Dende os xornais ata os informes oficiais pasando polas inefables charlas radiadas de Queipo de Llano, os ataques á República tomaban corpo denigrando ás personaxes máis destacadas da mesma. Nesta primeira entrega, falaremos dun intelectual e político que foi branco das iras dos sublevados: Manuel Azaña. Non viñan de novo os ataques a Azaña, o propio Unamuno dixera, no ano 1931, que era un escritor sen lectores e que sería capaz de facer unha revolución para que o leran.
Os xornais pontevedreses, baixo unha férrea censura ou órganos falanxistas como o antigo xornal portelista El Pueblo Gallego, tamén toman parte na campaña.
Precisamente este último xornal vai publicar, o 24 de xuño de 1938, o debuxo que ilustra este artigo: Azaña caricaturizado de demo sobre un chan formado por caliveras.
Cando os diarios de Azaña foron roubados ao seu cuñado Cipriano Rivas Cheriff, cónsul de España en Xenebra, por un funcionario que se pasou ao bando franquista, o servizo de propaganda dos sublevados vai utilizar algúns deles para denigrar ao dirixente republicano. Unha das formas máis curiosas de facelo é a seguinte: unha suposta análise grafolóxica da súa letra. Así o fai El Pueblo Gallego (21-8-37) : logo de afirmar que os cadernos chegaran á “zona nacional” por camiños que non se podían revelar, deles podía “deducirse con exactitud el pensamiento íntimo del abominable político” e un “ gran profesor” analiza a “ letra del monstruo”.
A continuación escribo algúns parágrafos que resultan da análise feita polo anónimo grafólogo:
Hombre bilioso y cardíaco: letra temblorosa, vacilante y tortuosa [...] Insensible a todo aquello que no lesione su soberbia. Refractario a la ternura y al amor. Propicio a grandes desmayos y a depresiones nerviosas. Gustos femeninos: ausencia de rasgos fuertes en la escritura. Voluntad entregada a quien le adule. Aficiones despóticas. Tiene signos definidos que acusan la piorrea crónica [...] El poder le sirvió, ante todo, para satisfacer sus instintos sádicos. El hombre oscuro e impotente, que era carcoma del Ateneo o polilla de algún periódico confidencial, agigantado de pronto con la fuerza descomunal que da el Poder, fué un monstruo. [...] Azaña, amplificado en su pedestal de gobernante, descubrió las anormalidades características de un producto de íncubo.

Como se ve, todas as características que a propaganda franquista repetía de xeito incansable sobre a figura do presidente republicano: monstruo, afeminado, soberbio, sádico, impotente...aparecen no texto que hoxe comentamos.