martes, 28 de octubre de 2008

Capitán Benito Pardo


Benito Pardo Méndez era natural de Villalpando (Zamora) pasando a súa infancia en Valladolid. A descrición que se fai deste militar no xornal falanxista El Pueblo Gallego (12-3-39) é a seguinte:

El capitán Pardo era alto, enjuto, moreno, de mirada acerada, rápido en el obrar, ágil de pensamiento, austero de costumbres, firme en el mandar, valiente y decidido. Su tez curtida por el sol africano, sabía de luchas y peligros.
Efectivamente, participou nas campañas africanas de Marrocos gañando dúas medallas militares, unha delas con distintivo vermello. Destinado en Pontevedra á Zona de Recrutamento,coa chegada da República acóllese ao retiro da chamada “lei Azaña”. Ingresa na Falanxe o 11 de febreiro de 1934.

No período republicano sofre detencións en abril e maio do 36. Estas detencións buscan rematar cos incidentes provocados por fascistas e son detidos, xunto co capitán retirado Pardo, outros fascistas locais como Ricardo Melero, secretario da CEDA, o estudante José Torres Salgueiro, Secundino Esperón e José Outerelo Carril.

Tras o golpe militar do 20 de xullo, participa na organización das escuadras falanxistas pontevedresas sendo nomeado Xefe de Milicias de FET y de las JONS, actuando como instrutor da Legión Gallega e organizando a centuria de Falanxe que combaterá en Asturias. Tamén actúa como vocal nas causas militares como na que se condena a morte a Dionisio González Pérez.

Sendo comandante xefe da terceira bandeira de Asturias é ferido nunha perna e pasa meses en Pontevedra camiñando axudado por muletas. Reincorporado á fronte de Aragón, o 9 de marzo de 1938 é ferido falecendo o 11 de dito mes.

Os restos deste capitán de infantería chegan a Pontevedra o 16 pola noite e son traídos por membros de Falange Española Tradicionalista y de las JONS que partiron de Pontevedra con tal finalidade. Son depositados na capela ardente do Hospital Provincial. A sepultura terá lugar o día 17 no cemiterio de San Amaro coa asistencia de numerosos xerarcas de Falanxe, entre eles o Xefe Provincial e Conselleiro Nacional Jesús Suevos que será o encargado dos gritos de ¡Presente!.

A figura deste “camisa vieja” é protagonista dun romance escrito por un tal Gustavo Díaz (Terceira Bandeira de Asturias. Fronte de Castellón) :

El capitán Pardo era,

un capitán de Falange;

su camisa azul tenía

viejos prestigios de sangre

y en su cabeza nevaban

recuerdos de cien combates.

El capitán Pardo echaba

por la borda sus achaques

y era el cuerpo solo espíritu

y los años acicates,

y el pensamiento una luz

que le guiaba delante

abriendo nuevos caminos

en España, Una, Libre y Grande.

El capitán Pardo era

un capitán de Falange...

En los montes de Aragón

aquel día inolvidable

la metralla despeinaba

rizos de muerte en el aire

y las balas recortaban

siluetas a los Infantes.

El enemigo temía

la decisión del avance.

Sus máquinas repicaban

en el parche de la tarde,

sobre las lomas peladas,

camisas de la Falange.

Allí cayó el capitán

en el fragor del combate.

Sobre su camisa vieja

reverdeció antigua sangre,

que ya sabía la gloria

y el júbilo de entregarse.

De los luceros bajaron

centinelas a buscarle

y el capitán dijo al irse:

¡Arriba España! ¡Adelante!

Ved que cosa más sencilla

para cantar un romance...

El capitán Perdo era

un capitán de Falange.

sábado, 18 de octubre de 2008

De símbolos e erratas

Nunha situación na que imperaba a censura e o control férreo da prensa, o que menos se podía esperar era a existencia de espazo para a máis mínima disidencia, pero os trasnos das linotipias (ou o subconsciente do caixista) podían converter os remitidos oficiais en verdadeiras cargas de profundidade contra o réxime.

As dúas que imos tratar hoxe corresponden ao xornal pontevedrés PROGRESO. O 1-9-36, nun día de “verdadera emoción patriótica” con motivo da festa da bandeira nacional e nun artigo subtitulado ¡¡ Salve, Bandera de mi Patria, salve...!! atopamos un parágrafo cunha defensa da bandeira da legalidade republicana e unha condena contra os que atentan contra ela, que ben puidera estar publicado por calquera órgano xornalístico do goberno de Madrid e non por un antigo órgano da dereita melquiadista na zona sublevada:
Nuestro error nace de no haberse fijado en tiempos oportunos en las intenciones de quienes dieron muestras de no ser españoles, cuando con toda deslealtad, [...] mancillan el honor de su madre Patria, en la injuria inferida a la bandera tricolor, símbolo representativo de aquella.

Unha nota aclaratoria apela á comprensión dos lectores para subsanar o “erro involuntario” pois onde di “injuria referida a la bandera tricolor” debe dicir “a la bandera bicolor”.

Pero parece que as referencias aos símbolos non son o forte deste xornal pois, sete meses despois (7-4-37), na crónica da visita á nosa cidade da xefa nacional da Sección Femenina de Falange Española, dona Pilar Primo de Rivera, podemos atopar o seguinte parágrafo:
La Jefe, con sus acompañantes comió en el Hotel Progreso, visitando luego el Cuartel de Falange en donde la esperaba numerosísimo público que la ovacionó y saludó con el puño en alto.

Pero nesta ocasión a Delegación de Orden Público actúa coa celeridade e rigor esperable, publicando, dous días despois, a seguinte nota:
Por la publicación en el diario local PROGRESO de un artículo de mal gusto en cualquier caso y tendencioso en la actualidad, reseñando la llegada a esta capital de una significada persona, el excelentísimo Señor Gobernador Militar de la Plaza y Provincia, ha impuesto como sanción la multa de quinientas pesetas a su empresa propietaria y quince días de arresto en la Prisión provincial al cajista que compuso el artículo de referencia, falseando los originales que al efecto le habían sido facilitados.

Forte sanción para un troco de brazo por puño...