sábado, 2 de abril de 2011

A derradeira carta do mestre.


Para Cholo, a quen coñecín falando de mámoas na Chan de Gorita e a quen o destino tivo o acerto de elixir como a persoa que gardase como ouro en pano a derradeira carta do mestre. Grazas.

O profesorado, e moi especialmente o maxisterio, foi duramente castigado tras o golpe de estado. Dalgúns mestres fusilados tras consello de guerra ou “paseados” xa temos escrito noutras entradas deste blogue (C. Gómez, José Cortés...), pero a entrada de hoxe ten un interese especial: refírese a un documento excepcional, dado a coñecer ao autor desta páxina. É a carta que o mestre Segundo Abal Padín escribiu a seus pais cando estaba en capela, á espera de ser fusilado, o 13 de maio de 1938.
Segundo Abal era natural de Padrenda, municipio de Meaño, exercía como mestre en Castrogudín, parroquia de Cea (Vilagarcía de Arousa). De ideoloxía socialista, pertencía a FETE-UGT e, a finais do 1934, figuraba como afiliado á “Casa del Maestro” de Pontevedra. Foi xulgado en consello de guerra celebrado na tarde do 9 de febreiro de 1938 en Pontevedra e condenado a morte.
A execución tivo lugar ás cinco e media do 13 de maio dese ano, na avenida de Bos Aires. No certificado consta como causa da morte “síncope cardíaco”.
A carta, escrita con trazos decididos e coidada caligrafía, está dirixida a seus pais e, de maneira destacada a súa nai, á “mamasiña” que levará sempre, cravado no peito, o coitelo da dor da morte inxusta do seu fillo. Algún parágrafo lémbranos o escrito en parella circunstancia por Jacobo Zbarsky lamentando o desgusto que proporciona a seus pais. Impresiona o ánimo sereno co que se enfronta á morte, dando ánimos aos seus e afirmando a súa inocencia.
Transcribo a continuación o texto da carta:
13.5.38
Mis queridos padres: Ha llegado mi última hora. Ya veis, ni en este momento me falta valor para afrontar la situación a que la desdicha nos ha conducido a todos. Dentro de dos o tres horas moriré. Quiero pues en los últimos de mi vida pediros perdón una vez más por este gran disgusto que os doy. Ánimo y valor padres míos como lo tiene vuestro hijo. No desesperéis; no os aflijais demasiado: os queda más familia, otros hijos (hermanos míos queridos) que sabrán consolaros.
Doy mi vida tranquilo; sin remordimientos de conciencia de ninguna clase: no he matado, no he robado... nadie mejor que vosotros conoce mi corazón.
No os desesperéis -repìto- padres queridiños [varias palabras tachadas]
Mamasiña: Un abrazo muy fuerte. Muero sin besarte, sin haberte abrazado, pero lo hago espiritualmente y tan fuertemente que quisiera en él condensar todo el cariño que te profeso.
Hermaniños: Quered mucho a papá y mamá. No olvidéis a Otilia.
Os abraza y besa a todos de todo corazón
Segundo.