Pontevedreses e pontevedresas na Olimpíada Popular (e 2) O Eiriña C.F.

 

No relativo aos deportistas pontevedreses que viaxaran para participar na Olimpíada Popular, o estudio máis completo está publicado por Enrique Acuña, referencia inescusable sobre a historia pontevedresa neses anos. Acuña publicou dous artigos, un nos Cadernos A Nosa Terra de Pensamento e Cultura, nº 17 (17-7-94) titulado “Futbolistas na Olimpíada Popular” e outro no Diario de Pontevedra (23-1-94) “De la Olimpiada Popular de Barcelona a un campo de concentración en Francia”. Agradezo a Acuña a súa xenerosidade por facilitarmos. A estas publicacións remito a quen queira saber máis sobre o tema. Nesta entrada limitareime a engadir algún resultado do Eiriña en partidos xogados en Madrid e a unhas imaxes pouco coñecidas do equipo pontevedrés en Madrid e do capitán da selección de Vigo, Manuel Pazó.

O 24 de agosto de 1936, o Eiriña vence ao Peña Amparo por 4-1, no Campo do Gas. O 3 de setembro, no Stadium de Vallecas, a beneficio dos hospitais de sangue, derrota ao Colonia Deportiva por 5-0. O 11 de outubro, tamén no Campo do Gas, vence ao Imperio por 1-0. O gol marcouno Coruña en combinación con Carolo.

As imaxes foron publicadas en Crónica e na Hoja del Lunes de Madrid.

Pontevedresas e pontevedreses na Olimpíada Popular (1) O coro olímpico.

 

No mes de xuño de 1936, reúnense no local da Federación de Clubs Modestos de Pontevedra, unha serie de entidades como o club de fútbol Eiriña, a asociación de Clubs Modestos, a Gimnástica, o Náutico, as Juventudes Culturales y Recreativas, estudantes e xornalistas. O obxectivo era constituír a Comisión Pro- Olimpiada Popular, que se celebraría entre o 19 e o 26 de xullo na cidade de Barcelona, como oposición á de Berlín.

A estrutura da comisión quedou constituída do seguinte xeito: Executiva e administración, Agrupación Cultural Deportiva Obrera; Prensa, José Álvarez Limeses, Luis Fernández e Antonio Reyes; Folclore, Agustín Estévez, Alfonso Rodríguez Castelao, Eugenio Urtaza e Ramón de Valenzuela; Atletismo, Enrique Alfonsín, José Mariño e Roberto Rodríguez; Natación, José e Santiago Rodríguez Ruibal; Remo, Antonio Moure, Félix Rivas e Adolfo Rocafort; Fútbol, Ángel Álvarez, Celestino Freire “Barril” e Castor Pacheco; Baloncesto, Andrés Calviño, Ernesto Hermida, Antonio Sánchez e Francisco Santiago.

Deixemos que sexa a institución inspiradora, a Agrupación Cultural Deportiva Obrera, que nos fale das Olimpíadas:

Esta Olimpiada será como protesta por la Olimpiada fascista de Berlín. Por lo tanto debe resultar lo mejor posible. Para ello, tenemos que enviar de toda España el mayor número posible de participantes proletarios. De esta provincia pensamos enviar unos 60; entre atletas y el coro gallego. De estos 60, 20 por lo menos deberán ser compañeras; para irlas introduciendo en la lucha.

Para reunir fondos, articúlanse unha serie de actividades como representacións teatrais en todas as parroquias, a cargo das xuventudes recreativas; bailes como o organizado o 28 de xuño pola Sociedade Recreo de Artesanos coas orquestras “Jazz” e a da Sociedade de Profesores de Música. Tamén se piden donativos, que se reciben no Petit Bar, na farmacia de Maquieira e nos comercios de Pérez Crespo e Pedrosa. O Comité organizador diríxese a institucións e sindicatos xa que 

como no tenemos dinero para tantos gastos hemos organizado una suscripción, y que también pediremos algo al Ayuntamiento (aunque no tiene un pataco). Esperamos que vosotros nos ayudeis, pues de los burgueses no esperamos nada.

Nesta entrada falaremos do coro galego composto por 41 integrantes, con sección de baile da Sociedade Artística; entre os seus membros destacamos a Agustín Estévez e o recoñecido cantor e veterano dirixente comunista Eugenio Urtaza e varias persoas da súa familia.

O 17 de xullo saen de Pontevedra con destino a Barcelona; con motivo do golpe militar, o 26 dese mes trasládannos a Valencia no barco “Capitán Sagarra” e, posteriormente marchan a Madrid onde chegan o día 30 e son acollidos polo concello, o “Lar Gallego” e outras entidades. Residen no colexio incautado de El Pilar. Como afirma o xornal El Liberal (29-1-1937) “durante su larga estancia en Madrid cooperó brillantemente en los festivales benéficos celebrados en los teatros de la capital de la República” para recadar fondos destinados ao Socorro Rojo. Destacariamos o celebrado no teatro Metropolitano, xunto co coro de Vigo, o Rosalía de Castro de Madrid e os gaiteiros de Soutelo e o que tivo lugar a mediados de agosto no Monumental Cinema, organizado polo partido comunista a beneficio das Milicias populares. Neste actuaron artistas tan coñecidos como Angelillo, La Argentinita, a parella de baile formada por Pilar López e Miguel del Albaicín, proxectouse a película “Julio 1936” e representouse o cuarto acto da obra de revolucionaria “Asturias”. Xunto a eles o coro olímpico pontevedrés.

En marzo de 1937, aos maiores, o director e as mulleres, envíanos a Murcia e o resto son mobilizados.

Fai tempo, Bernardo Máiz, coa súa habitual xenerosidade, pasoume un recorte cunhas follas do libro “Acorazado Jaime I: el Potemkin español” de Manuel Gantes; pedíame Bernardo información sobre as referencias que alí aparecían sobre un coro pontevedrés. Hoxe sabemos que se tratou dun festival en Cartagena patrocinado pola Escuadra republicana a beneficio do Socorro Rojo Internacional. Copiamos uns parágrafos desta emocionante actuación:

A principios de aquel verano llegó a Cartagena un coro de Pontevedra, cuya presencia causó una gran satisfacción entre los residentes gallegos. [...] Cuando fué anunciada la fecha y la hora de la función en la ciudad, las localidades despachadas fueron insuficientes para acoger el gran número de personas que trataban de acceder al local del festival [...] con la sala abarrotada de público, cuando se abrió el telón la gente se levantó de los asientos y ovacionó largamente a los coristas que desde el centro del escenario sonreían amablemente a los espectadores. Y cuando las gaitas empezaron a tocar, las ovaciones arreciaron de tal manera que por veces apagaban el eco de sus dulces sonidos. A todo esto y ya vuelto el silencio a la sala, la agrupación cantó y bailó un escogido repertorio de foliadas y pandeiradas. Pero pronto el entusiasmo volvió a subir de tono y fué cuando dos parejas infantiles bailaron una jota y dos muiñeiras, que hicieron que los asistentes exclamaran continuamente “¡Viva Galicia!”.

Ao final interpretaron o himno galego, coreado polo público posto en pé, e a Internacional

que fué un delirio por los vivas que se daban a la región, a la República, a la libertad y al Partido Comunista de España. Y como colofón a esta gran manifestación de entusiasmo, en el aire se agitaban igual que árboles en una fraga, infinidad de puños alzados en señal de afirmación antifascista.

Rematada a guerra, non tardaron as represalias: a algúns xa os deteñen o mesmo día do regreso a Pontevedra: Víctor e Viriato Lamas Fernández, Rogelio Pérez Hortas e Eugenio Urtaza Norat.

Foto: Crónica de Madrid, 11-10-1936. 

Denuncias en Caldas.

 

As desavinzas e loitas polo poder foron unha constante entre os membros de organizacións afectas ao novo réxime. Nestas liortas, as denuncias cruzadas utilizábanse como arma. Un caso que pode exemplificar o anterior é o sucedido no concello de Caldas de Reis a finais de 1937; o subdelegado de orde pública da parroquia de Sº André de Cesar, Ricardo Barros Rey, denuncia a tres veciños, entre eles un falanxista mutilado de guerra (Ricardo Magán), por armar escándalo ao disparar foguetes á saída dunha voda.

Todo apunta a que os denunciados, co apoio do comandante de posto da Garda Civil, achegaron a súa versión do sucedido ás autoridades militares e aproveitan para acusar a Ricardo Barros do delito de disparo con arma de fogo e pertenza á masonería.

A Delegación Militar de Orden Público ordena a instrución dun procedemento contra Barros que dá lugar á causa 1496/37, por suposto delito de rebelión militar.

O informe do comandante de posto, Avelino Zorrilla, datado o 10 de decembro, considera que a denuncia efectuada polo “solterón con dinero” era “insidiosa y vengativa”; apunta rumores de que o que pretendía era privar da pensión ao falanxista mutilado. Indica tamén que, despois do Movimiento, Barros tivera unha pelexa cun dos denunciados, Juan Alonso Campaña ( propietario do pazo da Bouza.), na que disparara un revólver e que protestara pola reposición do crucifixo na escola custeada por emigrantes da localidade. Engade o comandante de posto que, en virtude de “gestiones practicadas con reserva”, deduce que “es de izquierdas y no contribuyó con gran cosa para la defensa de la causa Nacional, tratándose de un individuo acomodaticio buscando la práctica de su bienestar [...] mereciéndome mal concepto para la forjación de la nueva España”.

Numerosos testemuños de veciños son favorables a Ricardo Barros, entre eles o do alcalde Antonio Salgado. Deles e da propia declaración do inculpado, podemos aclarar o sucedido coa reposición dos crucifixos. Ricardo Barros era secretario do consello de administración da escola de emigrantes radicada no pazo da Bouza; cando repuxeron os crucifixos neste centro, que funcionaba con carácter laico, enfrontouse coa maioría de membros pois consideraba que debía solicitarse previamente autorización ao padroado residente en Bos Aires: “que se retirase el crucifijo y que se escribiese a los de Buenos Aires pidiéndoles su consentimiento para reponerlo, y hacerlo así al recibir la orden”. Na reunión ten un forte enfrontamento con Juan Alonso e, uns días despois, sostén con el a pelexa con disparos que denuncian os seus opoñentes.

Quen parece aliñarse cos opositores a Barros é o crego Santiago Radío Pintos, quen considera que a actitude de Barros opoñéndose á reposición do crucifixo “unicamente puede ser originada por sentimientos antirreligiosos o por hallarse embriagado y en estado anormal”.

A opinión de Barros e doutros veciños era a de que as denuncias contra el eran debidas á ambición dalgún veciño para ocupar o seu posto de subdelegado e a intereses económicos. Tanto o instrutor da causa como o auditor coinciden nesa apreciación e decrétase o sobresemento e a posta en liberdade do detido.

Profesores represaliados no instituto de Pontevedra.

 

Na posguerra, exerceron no instituto de Pontevedra varios profesores que deixaron unha fonda pegada nos alumnos que tivemos a sorte de ser alumnos seus. Tiñan en común o feito de que foran depurados pola súa ideoloxía ou militancia política cando exercían noutros institutos e que, tras moitas vicisitudes, acabaran como docentes neste centro educativo. Nesta entrada faremos un breve repaso ás historias de vida de tres deles.

Xosé Carlos Villar García, profesor de lingua e literatura española, fora profesor en Noia. Membro do Seminario de Estudos Galegos e fundador naquela localidade de Izquierda Republicana (IR) así como concelleiro. Un dos seus delatores foi o director da Escola de Artes e Oficios de Compostela, que fixo o mesmo con moitos compañeiros, entre eles Carlos Maside. Sobre Carlos Villar asegura que:

fué a Madrid para asistir al Mitin que en aquella ciudad dió Azaña. Paseó por la Villa de Noya, donde era profesor, con la corbata roja, que en aquel tiempo era sonónimo (sic) de marxista. Fué Secretario y fundador enla (sic) Villa de Noya del Centro de Izquierda Republicana de Casares Quiroga. Fué concejal del frente popular (minúsculas no orixinal), como así lo manifestó en unas hojas que allí mismo publicó, proponiendo la supresión de las cruces en el cementerio. Como profesor separó a los derechas de los de izquierdas, diciéndoles a éstos, que estaban aprobados, mientras que a los de derechas que tenían que examinarse.

Carlos Villar tenta zafarse da persecución ingresando na Falanxe pero foi expulsado no 1943. Separado do posto, dá clase na academia Minerva de Pontevedra. Na publicidade deste colexio aparece como “ex-profesor de instituto”; reingresa no ensino oficial en 1955.

Mariano García Martínez, natural de Aguilera (Burgos), estudante destacado, licenciado en Farmacia e doutor en Ciencias Naturais, aproba oposicións a cátedras de bacharelato no 1930. Da clases en Alcira e no instituto de Oviedo. Profesor auxiliar encargado da cátedra de Ciencias Naturais, por ausencia do titular, na Universidade de Compostela. Foi vicesecretario de acción da Juventud de la Agrupación al Servicio de la República e afiliado a IR. Acúsano de defender ideas laicas e prestar adhesión aos “rojos”. Foi defendido polos testemuños de moitos profesores da Universidade, que afirman que os protexera cando os perseguiran. Expulsado da universidade e sancionado con traslado e inhabilitación para cargos no corpo de catedráticos de bacharelato, destínano a Pontevedra en 1942. Nesta cidade casa con Carmiña Bugallo, profesora de filosofía, antiga residente na Residencia de Señoritas da Institución Libre de Enseñanza; era, polo tanto, cuñado do militar leal Rogelio Bugallo. Foi investigador da Misión Biolóxica de Lourizán. As súas clases, con infinidade de actividades prácticas e de uso do laboratorio, foron un sopro de aire fresco no centro.

Celestino Noya Rodríguez naceu en Barro. Publicou a novela “Morta!”. No 1933 fora profesor interino de Xeografía e Historia no instituto de Pontevedra. Máis tarde exerceu como profesor no instituto de Lugo. Foi membro destacado do Partido Republicano Gallego e logo de IR. Nomeárono presidente da xestora da Deputación de Lugo na etapa da Fronte Popular, dende o 31 de marzo de 1936 ata o golpe militar; ademais era concelleiro na capital nomeado polo gobernador civil. Sorpréndeo o golpe en Madrid pois fora presentar o proxecto de estatuto galego (era presidente da comisión en Lugo) e para participar nas oposicións a cátedras. Tiña superado os cursiños de 1933 para acceder á praza de encargado de curso e foi incorporado polo goberno republicano, como o resto dos que se atopaban na zona leal, ao escalafón de catedráticos de instituto (Gazeta de Madrid,4-10-36). Mobilizárono como oficinista en sanidade no XIX corpo do Exército en Valencia; máis tarde estaría en Murcia prestando servizos no Hospital. Ao remate da guerra, estivo preso nun campo de concentración dende o 10 de abril de 1939 ata agosto de 1940. Por unha orde do 27 de febreiro de 1937, foi separado definitivamente como profesor encargado de curso do instituto de Lugo. Sometido a un proceso de responsabilidades políticas (Expte 76/940), acúsano de pertencer ao Partido Galeguista e a IR e facer propaganda do estatuto “siendo su obsesión la enseñanza laica”. Outra das acusacións era a de que pertencera á Brigada do Campesino. Tamén o inculpan por desempeñar cargos de confianza por nomeamento da FP “significándose en alguno de ellos publicamente por la intensidad y eficacia de su actuación en favor de aquel conglomerado”.

A estratexia de defensa de Celestino Noya, que non pode negar os cargos que ocupara pola relevancia que tiveran, é a de matizar súa ideoloxía e actuacións reunindo cantidade de testemuñas ao seu favor, especialmente de relixiosos e falanxistas. Foi condenado a 5 anos de inhabilitación para cargos públicos e multa de 300 pesetas (as pescudas sobre as súas posesións indicaban que o capital do matrimonio ascendía a 600 pesetas, que era o valor dos seus libros, os únicos bens que tiñan). Separado definitivamente como profesor, traballa no colexio León XIII de Vilagarcía. Reingresaría no corpo posteriormente e foi secretario e xefe de estudos moitos anos no instituto pontevedrés.

Fotografía: D. Mariano García. Fonte: www.atopo.depo.gal 

Contra o esquecemento: Rogelio González Suárez.

 

“De mala conducta moral, dirigente comunista muy significado”, así era como a Garda Civil pontevedresa cualificaba a Rogelio. A comisaría de policía ofrecía máis detalles da súa actividade política e sindical: 

es de filiación comunista, estando afiliado a la sociedad de carpinteros con el número 52, adscrita a la UGT habiendo desempeñado el cargo de directivo en la Federación Obrera. Era elemento destacado y uno de los más exaltados en la parroquia de Salcedo, habiendo trabajado con gran intensidad para la consecución del triunfo del Frente Popular en las elecciones de febrero del pasado año. Durante los sucesos revolucionarios de julio último desplegó gran actividad por la causa marxista, viniendo a la ciudad el día 20 de dicho mes, armado, para aprestarse a la defensa del Gobierno Civil, motivo por el que el día 22 se le fué a detener, no pudiendo llevarse a cabo por haber huído. (Informe do 27-3-1937)

Rogelio González Suárez naceu o 5 de decembro de 1906 en Salcedo, fillo de Manuel e de Dolores, tiña por profesión a de carpinteiro. Militaba no partido comunista pertencendo á célula da Ruibal. Era un dos dirixentes máis significados do sindicalismo pontevedrés; presidiu a Sociedade de Carpinteiros, adscrita primeiro á CGTU (Confederación General de Trabajadores Unitaria) de obediencia comunista e, máis tarde, integrada na UGT tras o proceso de unidade sindical entre o sindicato comunista e o socialista. Ocupou tamén o cargo de vicepresidente na Federación Obreira pontevedresa (1936). Nesta última condición, presidiu o mitin do primeiro de maio dese ano, no que participaron Manuel García Filgueira, Julio Álvarez del Vayo e Margarita Nelken. Foi membro da comisión provincial pro estatuto galego e do comité local da F.P.

Durante os sucesos de outubro de 1934 puxérono a disposición do comandante militar por “coaccionar a los obreros para que secundaran la huelga revolucionaria”; ingresou no cárcere.

Nos días inmediatos ao golpe militar de xullo, tivo unha destacada participación na organización da oposición a aquel; segundo testemuñas, foi un dos encargados da distribución de escopetas no concello e na formación de grupos que requisaron armas na cidade e zonas próximas.

Tras a vitoria dos sublevados, desaparece e, ao igual que outros correlixionarios, permanece oculto en diversos lugares.

Segundo as súas declaracións, estando escondido no seu domicilio, decide marchar de Pontevera en novembro de 1945. Atopa traballo na Coruña, na empresa pontevedresa de construcións “Rodolfo Lamas” e utiliza o nome falso de Braulio Fernández Portela.

Probablemente, a súa marcha á cidade coruñesa obedecera a ordes do partido; por esas datas tamén se despraza á cidade herculina un vello coñecido de Rogelio, o destacado comunista Alejandro Gama. Había necesidade de reconstruír a organización comunista naquela provincia e botouse man de significados militantes para efectualo. Ademais, tanto Gama como Rogelio eran moi coñecidos en Pontevedra o que dificultaba calquera labor na zona.

Na cidade herculina entra en contacto con Gama e outros camaradas e constitúen o comité provincial. Gama ocupa o cargo de secretario de organización, Ramón Seoane o de secretario sindical e Rogelio González o de secretario político.

En xaneiro de 1947, tras unha serie de detencións e os consabidos interrogatorios, a Brigada Político-Social desarticula a organización comunista na provincia. No mes de febreiro  deteñen en Cádiz a Rogelio, que se desprazara a aquela cidade facía uns días fuxindo das actuacións policiais. Nos interrogatorios, Rogelio recoñece a súa actividade sindical anterior ao golpe pero nega a militancia política; aduce que as reunións celebradas na Coruña con Gama, Seoane e un responsable comunista (probablemente Manuel Blanco “Diego Romero”), estaban dirixidas a buscar unha solución á súa situación ilegal; nega que aceptara formar parte do comité.

Instrúese a causa 36/47 contra numerosas persoas inculpadas por “actividades políticas de tipo comunista”; no procedemento atopamos implicados outros pontevedreses: Antonio Vidal Vilas, tenente de alcalde socialista en Vigo e natural de Vilaboa, e o xoieiro Timoteo Blanco Abal. Tamén tiña relación con Pontevedra Benito Pedreira Rumbo pois o seu pai, o mestre Manuel Pedreira Pazos residira na cidade e fora “paseado” nela en setembro de 1936.

Celebrouse o xuízo o 30 de xullo de 1947; preside o tribunal o coronel de Enxeñeiros Juan Noreña Echevarría, actúa como vogal poñente o capitán auditor Eduardo Sanjurjo de Carricarte e de fiscal o xurídico militar Sergio Peñamaría de Llano. Foi defensor de Rogelio o capitán Benito Rivas Pichel.

O fiscal solicita a pena de morte para Rogelio. Condénano a 15 anos de prisión polo delito de rebelión militar. O 13 de xaneiro de 1949 ingresa no penal de El Dueso (Santoña) procedente da Prisión Central de Burgos. Concédenlle indultos parciais en 1950 e 1952. O 23 de xullo de 1952 obtén a liberdade condicional e así consta na orde do 21-7-1952; xunto a Rogelio, saen da Colonia Penitenciaria de El Dueso outros dous comunistas pontevedreses, presos alí por outra causa militar: Carlos Alfaya e Jesús Carrera.

Neste período sufre tamén outros procedemento: o Tribunal de Responsabilidades Políticas sanciónao, en rebeldía, cunha multa de 250 pesetas, 10 anos de desterro a máis de 150 quilómetros de Pontevedra e 10 anos de inhabilitación absoluta, como “elemento peligroso para el Nuevo Estado”.

Como estaba declarado en rebeldía na causa 720/37, ábreselle o procedemento 149/47 no que o fiscal pide 30 anos de prisión, conmutable a 20 anos e un día. Ofrécelle a Rogelio a posibilidade de que, no caso de que acepte a condena, aplicarlle os beneficios do decreto do 9-10-1945 co que quedaría indultado. Rogelio acepta a proposta. Neste procedemento, un informe da comisaría proporciónanos algúns datos sobre a súa personalidade: 

en contraposición con su ideología política, su conducta en el aspecto privado era buena. Se dedicaba a su trabajo de carpintero con la asuidad que le permitían sus actividades políticas, si bien nunca desatendió aquel del que vivió, sosteniendo también a su madre [...] No se le conocía vicio alguno.

 Engadía que non se tiña coñecemento de que participara en actos de violencia ou ameazas a adversarios políticos. (8-3-1947).

Rogelio González Suárez tivo pouco tempo para desfrutar da liberdade pois faleceu no ano 1955.

Fotografía: https://www.dogrisaovioleta.gal/wp-content/uploads/2018/12/A-Pontevedra-boa-e-xenerosa.pdf

Charlas para agricultores.

 

No mes de xaneiro de 1950, o alcalde de Forcarei, Francisco
Filgueira Gulías, difunde o programa dun amplo ciclo de conferencias que tiña como obxectivo a “capacitación colectiva de los agricultores del término”, engadindo que era preciso 

elevar el nivel de vida en el medio rural, fomentando y estimulando el desarrollo de la instrucción y de la cultura entre cuantos dedican sus esfuerzos a las rudas faenas del campo

Estas charlas terían lugar os venres nos salóns de cine de Forcarei e de Soutelo, nos tres primeiros meses do ano. Comezarían ás tres da tarde e 

deberán asistir a las mismas todos los varones mayores de once años que tengan su residencia en el término municipal, cualquiera que sea su estado, edad y profesión.

 As mulleres, polo tanto, quedaban excluídas e chama a atención a pouca idade que se requiría para asistir.

A iniciativa do alcalde contaba coa “estrecha e íntima” colaboración da inspección escolar, do Frente de Juventudes, Cámara Oficial Sindical Agraria (COSA) e da Hermandad Local de Labradores y Ganaderos.

Os temas a tratar acadan o número de 61, deles os que podemos considerar de tipo técnico e de posible utilidade para os asistentes serían 33; estaban impartidos por veterinarios, enxeñeiros ou mestres. De falar sobre “Política agraria y legislación social” encargábase o camarada César López Canabal, secretario da COSA. A temática relixiosa (11 charlas) tiña a súa importancia e estaba a cargo de párrocos como Esteban Armesto (A Magdalena), que imparte as tituladas “Dios, su existencia y atributos” ou “Iglesia”; Ramón Pena (Pardesoa), Manuel Campos (Millerada), Manuel García (Presqueiras), José Bugallo (Aciveiro) e o arcipreste de Montes, Secundino Cortizo. Tamén algúns mestres se ocupan desta temática, así Secundino Jorge Monteagudo, man a man co arcipreste Cortizo, diserta sobre “La religión y su necesidad”, José García Nodar fala de “El pecado original y sus consecuencias” e o propio Francisco Filgueira trata sobre “La blasfemia rebaja la dignidad del hombre”.

Naquelas datas e inspiradas por un alcalde de sólida traxectoria falanxista, non podía fallar o adoutrinamento estritamente político; son sete charlas con títulos tan suxestivos como “El Frente de Juventudes, su necesidad e importancia”, “ Tenemos voluntad de Imperio” ou “En la unidad está el destino de la grandeza”. Os encargados de impartilas son mestres e cargos do Movimiento.

Tamén poderían incluírse no apartado anterior as sete charlas de tema histórico, centradas nos tópicos historiográficos tan do gusto franquista como “El Cid Campeador”, “Pizarro”, “Hernán Cortés”, “ El Dos de Mayo”, “Hechos heroicos realizados en nuestra Patria, valor y patriotismo”, “Los Reyes Católicos, Unidad de España” ou “El Descubrimiento de América”. Todas impartidas por mestres.

Non parecía que estivesen seguros da capacidade de atracción dos temas en canto a asistencia, e "Al fin de estimular la asistencia y aprovechamiento de estas enseñanzas” distribuían en varios premios para os asistentes as cantidades entregadas, en forma de subvención, pola Delegación Provincial del Frente de Juventudes (1600 pesetas), Concello de Forcarei (1600), COSA (1000) e Hermandad Local de Labradores y Ganaderos (1000).

Censura de prensa.

Aínda que para grande parte da poboación o Ministerio de Información e Turismo estea asociado á construción de paradores ou ao slogan de “España es diferente”, a función máis importante que tivo foi a de ser un verdadeiro ministerio de propaganda. Unha das súas funcións era a recollida de información sobre as opinións da poboación; a finalidade era un enfoque máis preciso da política propagandística do réxime e proporcionar orientación para exercer un maior control a través da “información” facilitada por os medios e outros canais. Esta recollida facíase a través de diferentes instancias, entre elas o Servicio Español de Auscultación de la Opinión Pública; estaba encadrado orixinalmente na Vicesecretaría de Educación Popular, adscrita á Secretaría General del Movimiento e transferida, no ano 1945, ao Ministerio de Educación Nacional. Coa creación do Ministerio de Información e Turismo (1951) intégrase na Dirección General de Prensa.

A censura de publicacións (libros, folletos, anuncios, cancións, películas...) tamén era da súa competencia, así como a da prensa e radio. En relación cos medios de comunicación, elaboraba unha especie de “argumentarios”, denominados Documenta, que se remitían aos xornais para ser utilizados como base da información que debían utilizar sobre determinados temas. Así, o 17 de novembro de 1952, lembrábase a “conveniencia y obligatoriedad de utilizar el DOCUMENTA 258” nas informacións relacionadas coa figura de José Antonio. Tamén lle comunicaban aos directores dos xornais o envío doutro DOCUMENTA sobre Isabel a Católica, con motivo da conmemoración da data na que sinalara no testamento a misión de España en África, 

se ocupará obligatoriamente de ello y destacará de modo general la acción que España ha llevado a cabo y realiza en la colonia de Guinea y Territorios de África Occidental. [...] debiendo destacarse muy preferentemente la labor y realizaciones prácticas de orden moral, cultural, social y económica en nuestras posesiones.

 No ano 1960 ordenábase, mediante o telegrama da Dirección Xeral de Prensa que ilustra este artigo, que non se falase de colonias e adiantábase ao considerado na actualidade como politicamente correcto ao referirse á poboación daqueles territorios.

Non só se prohibían ou mutilaban libros, obras de teatro e cine ou discos; tamén se facía, segundo a conveniencia política do momento, cos anuncios dos libros autorizados. O 10 de novembro de 1952 prohibíase calquera anuncio do libro “Problemas Constitucionales de España” do Duque de Maura “procurando la mayor exactitud y la mayor discreción en lo indicado”. Outras veces sancionábase a xornalistas con suspensión da actividade periodística.

Os xornais debían someter as galeradas a censura previa, feito que tivo a oposición irredutible de José María Castroviejo, director do falanxista El Pueblo Gallego; foron soados os enfrontamentos entre Castroviejo e o subdelegado en Vigo, tamén pola postura contraria de Castroviejo á prohibición do galego. Era obrigatorio someter ao xuízo do subdelegado do ministerio en Vigo calquera tema a tratar nos xornais, deste modo 

previo cambio de impresiones pueden amoldarse a la necesidad actual comentarios que de otro modo pueden ser objeto de sanción por el mero hecho de publicarlos sin consulta previa (Comunicación ao director da revista sindical SÁBADO, 5 de abril de 1952.)

A censura determinaba temas prohibidos: un telegrama da superioridade, datado o 28 de maio de 1960, prohibía todo comentario ou información sobre a cesión do palacio de Montjuich á cidade de Barcelona; outro telegrama do director xeral de prensa (1-4-1959) ordena 

Tome buena nota para en lo sucesivo no autorizar la palabra Cuelgamuros referida al monumento del Valle de los Caídos que se designará siempre ya con el Valle de los Caídos o Santa Cruz del Valle de los Caídos.

Nalgún caso custa traballo saber as motivacións dalgúns mandatos; por exemplo, o 1 de decembro de 1952, o delegado, Julián Álvarez Villar, traslada aos directores dos xornais vigueses instrucións da Dirección Xeral de Prensa para 

indicarle que está totalmente prohibido publicar anuncio de granjas que vendan por mil pesetas doce gallinas y ofrecen renta mensual treinta huevos o equivalente sesenta pesetas. Deberán poner en conocimiento de la Subdelegación cualquier anuncio de granja avícola [subliñado no orixinal] que pretenda anunciarse sin conocimiento de la Dirección General de Prensa o Delegaciones.

 Tamén indicaba que os comentarios do partido internacional entre España e Arxentina “deben orientarse con el máximo respeto y simpatía a los jugadores argentinos, su país y el partido en general”. Neste caso, as boas relacións co réxime peronista arxentino parecen xustificar o mandato.

Outras prohibicións tiñan carácter máis local, como a de tratar o tema dos tranvías ou da vivenda, que eran obxecto de críticas polas súas deficiencias na cidade de Vigo; tamén calquera comentario sobre o “hongo”. Neste caso, no ano 1952, houbo un episodio de contrabando de estreptomicina, presuntamente efectuado por un xornalista encargado da información portuaria. Ao parecer adquiría o antibiótico (o “hongo”) a bordo de barcos co pretexto de necesidades médicas duns familiares; dada a repercusión acadada na cidade, determinouse prohibir calquera alusión ao tema.

O mundo do fútbol tampouco está exento destas orientacións; o 28 de marzo de 1952, o Director Xeral faise eco dunha petición da Federación Nacional de Fútbol para que “se omitan en lo posible” unha serie de cuestións: a) Declaracións de xogadores ou directivos que supoñan menosprezo ou axuizamento despectivo do labor dos árbitros (exceptúase a crítica obxectiva feita polos cronistas). B) Novas que supoñan menosprezo cara os organismos da Federación. C)Notas ou comentarios sobre intentos de suborno e D)

En general, cuanto no se ciña a la más concreta información huyéndose siempre del sensacionalismo infundado y de la difusión de noticias que puedan servir determinadas tendencias disgregadoras de la unidad futbolística y menosprecio a la suprema autoridad federativa. 

En fin, unidade e xerarquía ata no fútbol.

Tamén se procura aminorar as influencias estranxeiras. Diante da publicación dunha foto da raíña Isabel II de Inglaterra, con detalles de como se obtivera, comentarios sobre os vestidos e as súas dotes persoais, considérase que a información era obra da oficina de prensa dunha embaixada polo que había que coidar 

no se introduzcan en nuestros periódicos propagandas extranjeras sobre costumbres, personas y hechos que sirvan solamente para difundir esa propaganda. No hay inconveniente en dar alguna fotografía y alguna información sobre tales costumbres o personas, pero hay que tener cuidado con lo que se publica, para que la atención de nuestros lectores no se aparte de los grandes temas nacionales y se vaya por otros caminos.

Hai un caso que se relaciona cun grave suceso ocorrido na praia da Concha o 19 de agosto de 1957. Ese día o barco Azor, no que viaxaba Franco, abordou a motora Santa Cruz, que efectuaba a comunicación entre o porto donostiarra e a illa de Santa Clara, causando cinco mortes; unha delas, Manuela Rozado Barciela, de 20 anos, era pontevedresa. O feito só foi tratado, de modo pouco destacado, pola prensa local que titulaba, en páxinas interiores, “Accidente marítimo en la bahía de la Concha” e destacaba o heroico comportamento da tripulación do Azor. No resto da prensa non se daba ningunha nova do sucedido. Todos os xornais españois, tamén os de Vigo, recibiran o 20 dese mes o seguinte telegrama: “No autorice difusión noticia accidente marítimo entre Azor y una barca de pesca ocurrido en la bahía de San Sebastián”. E así foi como quedaron ocultas esas cinco mortes ata que, fai relativamente pouco tempo, algúns xornais vascos fixéronse eco do sucedido.

Fonte: Arquivo Histórico Provincial de Pontevedra /Delegación Local do Ministerio de Información e Turismo de Vigo. Galiciana Arquivo Dixital de Galicia.