Denuncias en Caldas.

 

As desavinzas e loitas polo poder foron unha constante entre os membros de organizacións afectas ao novo réxime. Nestas liortas, as denuncias cruzadas utilizábanse como arma. Un caso que pode exemplificar o anterior é o sucedido no concello de Caldas de Reis a finais de 1937; o subdelegado de orde pública da parroquia de Sº André de Cesar, Ricardo Barros Rey, denuncia a tres veciños, entre eles un falanxista mutilado de guerra (Ricardo Magán), por armar escándalo ao disparar foguetes á saída dunha voda.

Todo apunta a que os denunciados, co apoio do comandante de posto da Garda Civil, achegaron a súa versión do sucedido ás autoridades militares e aproveitan para acusar a Ricardo Barros do delito de disparo con arma de fogo e pertenza á masonería.

A Delegación Militar de Orden Público ordena a instrución dun procedemento contra Barros que dá lugar á causa 1496/37, por suposto delito de rebelión militar.

O informe do comandante de posto, Avelino Zorrilla, datado o 10 de decembro, considera que a denuncia efectuada polo “solterón con dinero” era “insidiosa y vengativa”; apunta rumores de que o que pretendía era privar da pensión ao falanxista mutilado. Indica tamén que, despois do Movimiento, Barros tivera unha pelexa cun dos denunciados, Juan Alonso Campaña ( propietario do pazo da Bouza.), na que disparara un revólver e que protestara pola reposición do crucifixo na escola custeada por emigrantes da localidade. Engade o comandante de posto que, en virtude de “gestiones practicadas con reserva”, deduce que “es de izquierdas y no contribuyó con gran cosa para la defensa de la causa Nacional, tratándose de un individuo acomodaticio buscando la práctica de su bienestar [...] mereciéndome mal concepto para la forjación de la nueva España”.

Numerosos testemuños de veciños son favorables a Ricardo Barros, entre eles o do alcalde Antonio Salgado. Deles e da propia declaración do inculpado, podemos aclarar o sucedido coa reposición dos crucifixos. Ricardo Barros era secretario do consello de administración da escola de emigrantes radicada no pazo da Bouza; cando repuxeron os crucifixos neste centro, que funcionaba con carácter laico, enfrontouse coa maioría de membros pois consideraba que debía solicitarse previamente autorización ao padroado residente en Bos Aires: “que se retirase el crucifijo y que se escribiese a los de Buenos Aires pidiéndoles su consentimiento para reponerlo, y hacerlo así al recibir la orden”. Na reunión ten un forte enfrontamento con Juan Alonso e, uns días despois, sostén con el a pelexa con disparos que denuncian os seus opoñentes.

Quen parece aliñarse cos opositores a Barros é o crego Santiago Radío Pintos, quen considera que a actitude de Barros opoñéndose á reposición do crucifixo “unicamente puede ser originada por sentimientos antirreligiosos o por hallarse embriagado y en estado anormal”.

A opinión de Barros e doutros veciños era a de que as denuncias contra el eran debidas á ambición dalgún veciño para ocupar o seu posto de subdelegado e a intereses económicos. Tanto o instrutor da causa como o auditor coinciden nesa apreciación e decrétase o sobresemento e a posta en liberdade do detido.