O ministro milagreiro.

Adicado a Manolo Ayán.

No xornal Mundo Obrero, editado polo Comité de Galicia do Partido Comunista de España, sempre lle prestaron moita atención aos temas relacionados coa situación do campo galego e ás actividades de organismos como as Hermandades Sindicales de Labradores y Ganaderos, fiscalía de taxas, e a todo o entramado de control franquista neste eido. Había unha sección, escrita en galego cunha ortografía peculiar, titulada “Pote Gallego” da que transcribimos un artigo, publicado no 1948, cheo de ironía sobre os problemas da agricultura galega e as corruptas Hermandades e que titulaba “O ministro milagreiro”:

Com’a tripa valdeira é mala conselleira, a xente cárgalle o san Benito de todal-as calamidades o Goberno de Franco.

Se os precios ruben, com’os foguetes; se as contribuciós medran com’a herva mala; se non hai sementes, nin abonos, nin lus, nin gasolina; se hastra pol-os cans hai que afloxar imposto, a xente marmulla... “a culpa ten-a o goberno”. S’un coitado que lampaba c’oa fame, dempois d’un ano mangoneando a Hermandade, fai unha casa de catro pisos, os chismós axiña lle votan as contas: tanto que raspillou d’os cupos, tanto d’as sementes, tanto d’o nitrato...

Moita xente inora que o Fuero falanxista, garantiza a libertade de roubar...pro roubar en grande. Marmurar d’o Caudillo, e d’os qu’o redor dil, esmiólanse por faguer unha España con mais cárceres qu’escolas; sospeitar d’os que se fan ricos d’a noite pra mañan, e mala fe. Se os gobernadores, alcaldes e xerarcas, quédanse c’unha miaxa entr-as uñas, fan-no sin malicia. Como diria Curros:

Sonche os que gustan d’as troitas

E como lle gustan, tentan

Pescar c’oas bragas enxoitas.

Pro o qu’hai que ver non son os defuntos, senon as virtudes, os milagres, que fai o goberno. Ollai unha mostra. Os nosos labregos andaban enrabiados pol-os cupos y-as tasas; queixabanse de qu’a terra non daba nin pra broa de medio ano.

Estaban murchos, com-a si os vira o meigallo; mais o Ministro d’Agricultura de Franco (de quen as malas lenguas din que ten cara d’esguello e mañas de raposa) acaba de alcontral-o remedio: ¡ vai poñer aparatos de Radio en todal-as Hirmandades! Así, cando o labrego non teña os satenta pesos pra contribución; nin abono pras terras, ou o forero amenace c’o embargo, dáse unha voltiña pol-a Hirmandade, e dempois d’ouvir un bolero de Machín, acabanselle as preocupacións. ¿Non é isto maior milagre qu’o d’o Cristo de Limpias? Abofellas qu’o que se queixa, e de bulra. Como dixo Franco, outros están pior qu’a nos. Por exemplo, os negros d’o Congo africano que non disfrutan d’unha feiticeira Xunta d’Abastos que lles racione a fame...¡nin teñen chirimbolo de Radio! Moito pior viviase c’oa República, pois aquelas potas de bacallau, y-as talladas de touciño, estragaban os estómagos.

Os que se queixan, dóulles un consello: con chorar non matadel-a fame. Eu, como bon gallego, calo...e fago. Teño dous fillos n’o monte y-outro que rabia por liscarse pra-lo. Eu, y-outros dous veciños, un d’estes días, cavilamos dar unha voltiña pol-a Hermandade. ¿A vos gustavos a Radio?...Pois a min tamén. So que esa noite temos un traballiño que faguer: vámoslle prender lume a esa cova de vermes que se chama “Hirmandade...de ladrós e lampantís”.